نامه شماره شش
اُرِندای عزیزم
این روزها بهترم. هفته ای که گذشت درس های مهمی برایم داشت. از همه مهم تر این که آموختم همیشه بهترین راه حل برای مشکلات و دردها روبرو شدن با آنهاست و سختی شرایط لازمه ی تلاش کردن است. قوی بودن این نیست که مشکلات امروزت را پشت دربگذاری و نادیده شان بگیری برای اینکه هدفت چیز دیگریست. قوی بودن این است که با رنج های امروزت روبرو شوی و در عین حال از تلاشت برای آنچه میخواهی دست نکشی. نه امروز را قربانی فردا کردن نشانه ی هدف داشتن است و نه فردا را قربانی امروز کردن نشانه ی ازخودگذشتگی ست. اتفاقا به نظرم هرچه فشار بیشتری روی شانه هات حس کنی راه های خلاقانه تر و بهتری برایشان پیدا میکنی تا اینکه نادیده شان بگیری. اگر به ندیدن سختی ها عادت کنی یک جایی که بارشان انقدر سنگین است که دیگر نمیشود حسش نکرد حسابی از خجالتت درخواهند آمد. روبرو شدن با رنج ها بهترین راه کنار آمدن و حل کردن آنهاست.
امروز یک جمعه ی دیگر است، دوم خرداد. یکی دو روز اخیر را بیشتر اختصاص دادم به برنامه ریزی کردن تا خیال خودم را تا سه ماه آینده راحت کنم. سه ماهی که احتمالا از سرنوشت ساز ترین سه ماه های زندگیم است. هرچند بخاطر حرفهای دلگرم کننده ای که چند شب پیش از زبان عزیزترینم شنیدم بار استرسم را خیلی کم کرد اما همچنان مسئولیت و وظیفه ای که در قبال این رابطه حس میکنم و البته مسئولیتی که در قبال خودم و آرزوهایم دارم روی دوشتم است و امیدوارم با تمام وجود امیدوارم بتوانم سبکش کنم.
دوری و عزلت اجتماعی ام همچنان ادامه دارد و از این بابت احساس ناراحتی نمیکنم. گفته بودم و بازهم میگویم گاهی یک نفر آنقدر کافیست که دیگر نبود آدم ها در زندگی چندان اهمیتی ندارند. البته هنوز نمی دانم بعد از کنکورم همچنان به این سبک زندگی ادامه خواهم داد یا نه. شاید نه به این شدت ولی تقریبا مطمئنم تغییر 180 درجه ای نخواهم داشت. برنامه ی آنطرف کنکورم هم همچنان پر از ادای دین هاست به کسی که تنها خواسته اش از من رشد کردن است. پس بعد کنکورم هم به رشد ادامه میدهم و اگر لازمه اش کم کردن ارتباطم با آدمها باشد چرا که نه! کتاب ها و قلم ها و گلها بدون شک از بهترین دوستانی هستند که در دنیا پیدا می شوند.
پ.ن: شاید بعدترها اینجا درباره ی سوالات و نظرات و طرز فکرم درباره ی جهان و آنچه در آن است بیشتر نوشتم. این را نوشتم که بعدترها یادم بماند که بنویسم ؛)
تا بزودی
