نامه شماره سه
اُرِندای عزیزم
سلام
توی برنامه هایی که برای امسال داشتم نوشته بودم به ثمر رساندن یک ایده. خب حالا یک ایده دارم: ساختن یک پادکست با موضوع مربوط به رشته ی دوست داشتنی م؛ ژنتیک. دوست دارم توی این پادکست ها توضیح بدم که چه چیزهایی واقعا ژنتیکی هستن و چه چیزهایی به ژنتیک نسبت داده شدن. در واقع اینکه چه چیزهایی حقیقت هستند و چه چیزهایی افسانه! حالا این که چرا پادکست چون به نظرم سایت و رسانه های مکتوب به طور کلی اونطور که باید با مخاطب عام ارتباط نمی گیرند و خب هدف من تولید محتوا برای محقق ها و مقاله خوان ها نیست بلکه تولید محتوای با کیفیت برای همه است. شاید هم پادکست را توسعه دادم و شروع کردم به ساختن ویدیوهای جذاب یک دقیقه ای برای اینستاگرام. فکر بدی نیست نه؟! باید به دفترچه ی ایده هام این را به عنوان یک کار خلاقانه بدون چشم داشت و عام المنفعه اضافه کنم
امروز دهم اردیبهشت است، روز بدی نیست فقط اینکه استرسی که چند روز است به جانم افتاده همچنان بختک وار چسبیده و خیال رها کردنم را ندارد. اضطراب اینکه آنقدر که باید تلاش نمی کنم و آنقدر که باید برای رسیدن به اهدافم سخت کار نمیکنم. حتی همین چندخط نوشتن عذاب وجدانی از اتلاف وقت به جانم انداخته که بیا و ببین! امیدوارم امسال اشتباهات سال گذشته را تکرار نکنم."اردیبهشت است "و همین یک جمله برای سیستم اعصابم کافیست تا با لشکری از ادرنالین و هرچه هورمون استرس زای دیگر هست به جانم بیفتد.
تا بزودی
